60. rocznica śmierci gen. Sikorskiego

Sikorski (ur. w 1881 r.) w 1808 r. współorganizował Związek Walki Czynnej, tajną organizację bojową, powstałą z inspiracji Józefa Piłsudskiego. Walczył w wojnie roku 1920 - w czasie bitwy warszawskiej dowodził 5. armią.

Po śmierci Gabriela Narutowicza po raz pierwszy został premierem. W czasie przewrotu majowego nie opowiedział się po żadnej ze stron, co wystarczyło, by "piłsudczycy" uznali go za zdrajcę. Do wojny pozostał generałem "w dyspozycji ministra spraw wojskowych". Z Ignacym Paderewskim tworzył Front Morges - centrowe porozumienie opozycyjne wobec sanacji.

Po klęsce wrześniowej został premierem i ministrem spraw wojskowych rządu na wychodźstwie. Opozycja zarzuciła mu, że nie zadbał w porę o ewakuację Polskich Sił Zbrojnych z upadającej Francji. Potem, po umowie Sikorski - Majski zawartej ze Związkiem Radzieckim, opozycja atakowała premiera, że nie wywalczył uznania przez Stalina polskiej granicy według traktatu ryskiego. Wymiernym efektem traktatu było zwolnienie z łagrów tysięcy Polaków - wielu z nich trafiło do armii Andersa.

Niedługo przed śmiercią Sikorskiego ZSRR zerwał stosunki dyplomatyczne z jego rządem. Pretekstem było wystąpienie Polski do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża o pomoc w ustaleniu losów polskich oficerów zaginionych w Kraju Rad.

Po śmierci generała Karol Popiel, jego współpracownik z rządu, pisał: "Pogrzeb był imponujący. Oficerowie i żołnierze płakali. Ale wśród oficerów byli i tacy, którzy uważali, iż to sama opatrzność interweniowała".